κυνηγούν ταραντούλες οι οποίες χρησιμεύουν ως τροφή για τις προνύμφες τους.
Τα γεράκια ταραντούλες συναντώνται σε όλα από τα πολλά είδη των γενών Pepsis και Hemipepsis στην οικογένεια Pompilidae (Σφήκες αραχνών).
Τα πιο οικεία είδη έχουν μήκος μέχρι 5 εκατοστά (2 ίντσες) και συγκαταλέγονται στις μεγαλύτερες σφήκες. Έχουν μαύρο-μπλε χρώμα και λαμπερά φτερά με σκούρο πορτοκαλί χρώμα, στην απόχρωση της σκουριάς(άλλα είδη έχουν μαύρα φτερά με μπλε καταλήξεις).
Το χρώμα των φτερών τους προειδοποιεί πιθανούς θηρευτές ότι είναι επικίνδυνες (Aposematism).
Τα μακρυά πόδια τους έχουν γαμψά νύχια για να παλεύουν με τα θύματά τους. Το κεντρί μιας θηλυκής σφήκας ταραντούλας μπορεί να έχει μήκος μέχρι και 7 χιλιοστά (1/3 inch), και το τσίμπημά της θεωρείται ως ένα από τα πιο επίπονα στον κόσμο των εντόμων.
Το θηλυκό γεράκι ταραντούλα αιχμαλωτίζει, τσιμπάει, και παραλύει την αράχνη, και στη συνέχεια είτε σέρνει το θήραμά στο λαγούμι της, είτε το μεταφέρει σε μία ειδικά διαμορφωμένη φωλιά όπου ένα αυγό γεννιέται πάνω στο σώμα της αράχνης και η είσοδος της φωλιάς καλύπτεται.
Όταν εκκολαφθεί το αυγό, η προνύμφη δημιουργεί μια μικρή τρύπα στην κοιλιά της αράχνης, έπειτα βυθίζεται στην κοιλιά της και τρέφεται λαίμαργα, αποφεύγοντας τα ζωτικά όργανα για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται, ώστε το σώμα να διατηρηθεί φρέσκο.
Μετά από μερικές εβδομάδες, η προνύμφη μεταμορφώνεται. Στην τελική φάση, η σφήκα γίνεται ενήλικη, και σχίζει την κοιλία της αράχνης για να βγει έξω.
Η σφήκα αναδύεται από τη φωλιά για να συνεχίσει τον κύκλο της ζωής της.
Οι σφήκες ταραντούλες είναι επίσης νεκταροφάγες. Η κατανάλωση φρούτων που έχουν υποστεί ζύμωση τις μεθάει σε βαθμό που δυσκολεύονται να πετάξουν. Αν και οι σφήκες τείνουν
Ένα γεράκι ταραντούλα ενώ μεταφέρει μία ταραντούλα σέρνοντάς την.
να είναι πιο ενεργές κατά τη διάρκεια της ημέρας κατά τους θερινούς μήνες, συνήθως αποφεύγουν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Η αρσενικές σφήκες ταραντούλες δεν κυνηγούν.
Τρέφονται από τα λουλούδια των ασκληπιών, και άλλων φυτών (Τα θηλυκά τρέφονται επίσης με αυτά τα φυτά)[1].
Τα αρσενικά ακολουθούν μια τακτική που λέγεται hill-topping: Κάθονται στη κορυφή ψηλών φυτών και προσπαθούν να εντοπίσουν περαστικά θηλυκά που είναι έτοιμα για αναπαραγωγή.
Πηγή: tragiko.net